غـفّـاری و حکـیمی و ربّـی و داوری            فـوق عـروج وهم و فـراتر ز بـاوری
از هر چه دیـده‌اند و نـدیـدند خـوب‌تر            وز هر چه گـفـته‌اند و نگـفـتند برتری

خالیست از ثواب و پُر است از خطا وجرم            پـرونـدۀ سـیـاه مـرا هر چـه بـنـگـری
من کمترم از اینکه بسوزانی‌ام به نار            تو برتـری از اینکه به رویم بـیاوری
خواهی ببخش و خواه بسوزان در آتشم            من عـبد کـوچکـم تو خـداونـد اکـبری
پرسی اگر تو کیستی و من که، گویمت:            مـن بـنـدۀ فـراری و تـو بـنـده‌پـروری
در پیش وسعت کرمت نیز کوچک است            حتی گر از گـنـاه هـمه خـلق بگـذری
مـن داخـل بـهـشـت ولای عـلـی شـدم            بـاور نمی‌کـنم که تو در دوزخـم بری
ما را هماره بار معاصی به روی دوش            تـو دم بـه دم حــوائـج مـا را بـرآوری
«میثم» گناهکار و تو بخشنده و کریم            کز لطف خویش ناز گنهکار می‌خری